چایکوفسکی روی صحنه می ترسید سرش از تنش جدا شود!

پیلانو: هر دانشجوی موسیقی حداقل با یکی از آثار آهنگساز بزرگ، پیوتر ایلیچ چایکوفسکی آشنا است. در حقیقت احتمالاً شما با بیشتر ملودی ها و معیارهای او بیش از آنچه خودتان آگاه باشید، آشنا هستید؛ به سبب این که برخی از تم های موسیقایی او به بخش های نمادین فرهنگ غربی بدل شده است.
به گزارش پیلانو به نقل از ایسنا، چایکوفسکی با خلق بیش از ۱۶۹ قطعه هنری، میراثی را به جا گذاشته که امروز هنوز هم بر موسیقیدان ها اثرگذار می باشد.
ترکیب بندی ناب تأثیرات غربی با ملودی های فولک سنتی روسی، ملی گرایی و نبوغ او سبب خلق برخی از دوست داشتنی ترین و قابل تشخیص ترین قطعات موسیقی شده که تابحال خلق شده است.
هنرآموزان موسیقی در دوره های ابتدایی شروع تحصیل خود، حقایقی اساسی را درباره ی این هنرمند و مشهورترین قطعات او می آموزند. به این هنرآموزان آموزش داده می شود که چگونه چایکوفسکی در Votkinsk متولد شد، چگونه به اولین آهنگساز روسی تبدیل شد که امروز در سطح جهانی او را می شناسند، چگونه با آنکه در ۵۳ سالگی (سال ۱۸۹۳ در پترزبورگ) درگذشت و زندگی نسبتا کوتاهی داشت، بارها در اروپا و امریکا به عنوان رهبر میهمان دعوت شد. این هنرمند دوره رمانتیک مهارتی برای نوشتن موسیقی داشت که احساسات آشفته او را در زندگی منعکس می کند. در حقیقت این آهنگساز چنان آثارش را به طرز درخشانی نوشته است که امروز هم با مخاطبان با موسیقی اش ارتباط برقرار می کنند.
با اینحال جنبه های قابل توجهی از زندگی او وجود دارد که خیلی شناخته شده نیستند. در ادامه با خواندن این نکات می توانید بیش از پیش چایکوفسکی را بشناسید:
یکی از نقل قول های وی می گوید: «الهام مهمانی است که با میل به دیدار تنبل ها نمی رود». این گفته او اساسا بیان کننده این است که خودش با چنین دیدی در زندگی زیسته است. از اولین آموزش های پیانوی وی در پنج سالگی تا مرگش، این مرد همیشه به کار و تعالی سوق داده شد.
همانطور که برایش آموزش دید، یک کارمند محلی در روسیه شد. در آن زمان حرفه موسیقی برای جایگاه محترم خانواده او قابل قبول نبود. پدربزرگ مادری وی در نبرد پولتاوا در سال ۱۹۰۷ در دوره پیتر کبیر توانسته بود امتیازاتی برای خود کسب کند و پدربزرگ پدری او به عنوان فرماندار Glazov در Viatka خدمت می کرد. در نتیجه در خانواده آنها به مربیان موسیقی و نوازندگان مجلسی نگاهی بالا به پایین وجود داشت. به همین جهت در سال ۱۸۵۹ شروع کارش در دولت را شروع کرد و سه سال را در وزارت دادگستری گذراند و به سرعت به جایگاه دستیار ارشد ارتقاء یافت.
وی در جوانی شیفته یک خواننده سوپرانوی بلژیکی به نام دزیره آرتو بود که در سال ۱۹۶۸ نامزد کردند. ولی یک اختلاف نظر در حرفه کاری، سبب جدایی آنها شد. او بعدا اعتراف کرده بود که دزیره تنها زنی بوده که حقیقتا عاشقش بوده است.
ازدواج او با دانشجوی سابق، آنتونینا میلیوکووا، در سال ۱۸۷۷ تنها چند هفته به طول انجامید و به یک حمله عصبی شدید منجر گردید. بعداً او مشکلات این فاجعه را به خودش نسبت می داد، نه همسر سابقش.
او بعدا به مدت ۱۳ سال با حامی مالی خود به نام نادژدا فون مک، ارتباطی مکاتبه ای داشت. این بیوه سرشناس که یک انحصار حمل و نقل چند میلیون دلاری در مرکز روسیه ایجاد کرد، از چایکوفسکی قبل و پس از ازدواج کوتاهش با آنتونینا میلیوکوا حمایت مالی و عاطفی داشت. آنها در مدت ارتباط خود بیش از ۱۲۰۰ نامه رد و بدل کردند ولی تنها یک دفعه طی دیداری کوتاه در سال ۱۸۷۹ یکدیگر را ملاقات کردند.
او طی دوران حرفه ای کاری خود نقدهای تندی را مربوط به آثارش دریافت کرد. خیلی از منتقدان احساس می کردند که آثار چایکوفسکی سبب غمگین شدن مخاطبان می شود، بدین جهت او و کارش را تحقیر می کردند.
به سبب دوره زمانی منحصر به فردی که وی در آن آهنگسازی می کرد، و توانایی بی ‎همتای وی در ادغام مفاهیم موسیقی غربی با مفاهیم سنتی روسی، امکان دریافت ستایش یکپارچه برای او دشوار بود. در حقیقت تا اواخر دوره حرفه ای او، نبوغش مورد قدردانی قرار نگرفت، گرچه که هیچ چیز حالا مثل آن زمان نیست.
چایکوفسکی از اختلال شدید شخصیتی به عنوان فردی ضداجتماعی و منزوی رنج می برد و به سختی حضور در صحنه را تحمل می کرد. هنگامی که به عنوان رهبر ارکستر میهمان روی صحنه می رفت، دستش را روی سرش می گرفت؛ مانند کسی که می ترسد سرش از بدنش جدا شود!
تزار الکساندر سوم در سال ۱۸۸۴ نشان سنت ولادیمیر را به او اعطا کرد. این عنوان موروثی اشرافیت، جایگاه اجتماعی او را در روسیه مستحکم کرد. از آن زمان به بعد کمتر درونگرا بود و محبوبیت او افزوده شد.
چایکوفسکی اورتور ۱۸۱۲ خودرا «بسیار بلند و پر سر و صدا» توصیف می کند و می گوید که آنرا بدون هیچ احساس عمیقی از عشق نوشته است.

منبع: pilano.ir