دهمین روایت از پروژه طَف منتشر شد؛ این چه تقدیری بود که ماه داشت؟

به گزارش پیلانو دهمین نماهنگ پروژه موسیقایی-تصویری روایت طَف از اجتماع عظیم عشیره عاشورا با عنوان پلک نهم، چشم هایش ویژه شهادت حضرت ابوالفضل (ع) منتشر گردید.
دریافت 70 MB
به گزارش پیلانو به نقل از مهر، همزمان با تاسوعای حسینی، دست اندرکاران مجموعه «فطرس» بعنوان مرکز حفظ و نشر آثار محمود کریمی ذاکر خاندان (ع) نهمین نماهنگ از پروژه «روایت طَف» در قالب اجتماع عظیم عشیره عاشورا را منتشر نمودند.
«طَف» نام دیگر سرزمین کربلاست که در ادبیات مرثیه خوانی و ذکر مصائب حضرت امام حسین (ع) از این عنوان بسیار شده که دربرگیرنده عنوان کربلای معلی است.
در متن نهمین نماهنگ پروژه «روایت طف» با عنوان «پلک نهم، چشم هایش» به روایت و صدای حامد عسگری آمده است:
و مالک می اظهار داشت: فقط یک مرتبه ترسیدم. قسم می خورد فقط یک مرتبه می اظهار داشت: توی خیمه بودیم و ابوتراب می خواست پسر را بفرستد که میمنه و میسره را سری بزند و خبر بیاورد
و من غفلت کردم و گفتم: کودک است، بگذارید من بروم
مالک می اظهار داشت: پسر به من اخم کرد و زهره ام داشت ترک می خورد.
پدرم خودش این صحنه را دیده بود و می اظهار داشت: ماه بود پسر ماه؛ بیم داشت که به شمشیرش خمس تعلق بگیرد از بس می خواست و استفاده نکرد.
تیرها بر تابوت حسن می نشست و دسته استخوانی تیغش می رفت که خشم ترک بردارد و به امر امیر دندان قروچه رفت و سکوت کرد. این چه تقدیری بود که ماه داشت؟
عرب را در جنگ قواعدی هست و رسومی، مهتر لشگررا علم به دست می دهد و خردش را مشک و وا حیرتا که ماه هم عملدار بود و هم مشک بر دوش.
پدرم می اظهار داشت: بچه ها در خیمه آب و آذوقه از عطش پیراهن بالا داده بودند و بر خنگای خیس خاک جگر نهاده بودند و لب ها گداخته از بی آبی و عطش گرما. پی قرنیه ها را ذوب کرده بود.
سی و چند سالگی اش مشوش و بی قرار جلو آمد. گسل تیغش فعال شده بود می رفت که «اخرجت الارف افقالها». دل در دلش نبود.
مانده بود که چه بگوید و چون بگوید. چشم در چشم شدند. امیر اظهار داشت: آب، آب بیاور.
چرا در قاموس واژه هایش نبود و طبق معمول سی و چند سال اظهار داشت: چشم. بر اسب نشست و پاشنه بر گرده حیوان کوفت.
پدرم می اظهار داشت: زنده بود که دستش از دنیا کوتاه شد، از ساعد، ماه دست نداشت و با چشم هایش زهره می ترکاند.
آبروی مرد در مشک شعبه می خورد و دل می زد که تیر بر مشک نشست. باران تیر بود که می بارید و مرد بی چتر و چراغ تاخت می رود. به تیر دو اقیانوس دو چشمش را در کاسه ای از خون غرق کردند.
و ماه افتاد. و اسب پریشان شیهه می کشید و دو دست بلند می کرد و بر سرزمین می کوفت.
ماه افتاد و کمرکوه شکست و مرد دست بر دست می کوفت. مرد را بیچاره کرده بودند.
و باغبان سرو شاخه بریده تبر خورده را به خیمه می برد و کودکان خجالت کشیدند از آب خواستن و زنان سیهه زدند و چند تار موی صورت پیرمرد بیشتر سفید شد.
و خدا می دید، و فرشته ها اشک می ریختند و ما اشک می ریختیم و هیچ کاری از ما بر نمی آمد. قطره جوهر اسارت به جام بلور حرم افتاده بود و رفته رفته رنگ باز می کرد.
کفتارها می خندیدند، شغال ها زوزه می کشیدند. باد می آمد و ماغ شتران در دشت می پراکند. و دلهره بود و آشوب بود و خون خدا رفته رفته می رفت تا به زمین بچکد.